ภาคเหนือ
เป็นพื้นที่สูงมียอดเขาสูงสลับซับซ้อนมากมาย มีเทือกเขาสำคัญ คือ เทือกเขาถนนธงชัย
ซึ่งมียอดเขาที่สูงที่สุดในประเทศไทย คือ "ดอยอินทนนท์" แม่น้ำสายสำคัญ เช่น แม่น้ำปิง
แม่น้ำวัง แม่น้ำยม แม่น้ำน่าน
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
มีลักษณะพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นที่สูงหรือที่ราบสูง เรียกว่าที่ราบสูงโคราช มีภูเขาสูงอยู่ทั่วไป
ภาคอีสานเป็นพื้นที่ที่แห้งแล้งที่สุดของไทย แม่น้ำสายสำคัญ คือ แม่น้ำมูล แม่น้ำชี และแม่น้ำโขง
ภาคกลาง
เป็นที่ราบลุ่มกว้างใหญ่ เรียกว่าพื้นที่ลุ่มน้ำเจ้าพระยา เป็นแหล่งเพาะปลูกที่สำคัญที่สุดของประเทศ
และเป็นแหล่งปลูกข้าวที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของโลก นอกจากแม่น้ำเจ้าพระยาแล้วยังมี
แม่น้ำป่าสัก (หรือแม่น้ำท่าจีน) เป็นแม่น้ำสายรองอีกด้วย ทำให้ภาคกลางมักไม่ประสบภาวะน้ำแล้ง
ภาคตะวันออก
พื้นที่ของภาคตะวันออกเป็นพื้นที่ลักษณะผสมผสาน กล่าวคือทางฝั่งตะวันออกของภาคเป็นเทือกเขาสูง
ซึ่งเป็นเส้นพรมแดนระหว่างประเทศไทยและประเทศกัมพูชา ตอนกลางของภาคเป็นที่ราบซึ่งเหมาะสม
ต่อการเพาะปลูก ผลผลิตหลักของพื้นที่ส่วนนี้คือผลไม้ เช่น ทุเรียน เงาะ มังคุดและมะม่วง เป็นต้น ส่วน
ทางฝั่งตะวันตกเป็นพื้นที่ชายทะเลที่สวยงามและได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวทั่วโลก เช่น พัทยา
บางแสน สัตหีบ หาดแม่รำพึง หาดบ้านเพ และแหลมแม่พิมพ์เป็นต้น
ภาคตะวันตก
พื้นที่ของภาคตะวันตกจะมีพื้นที่ 3 ลักษณะผสมกันกล่าวคือ ด้านตะวันตกที่ติดกับประเทศพม่าจะเป็น
ทิวเขาสูงสลับซับซ้อน เป็นป่าไม้ที่สำคัญแห่งหนึ่งของประเทศ เป็นทั้งป่าต้นน้ำและแหล่งอุทยานแห่ง
ชาติขนาดใหญ่ เช่น อุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน ตอนกลางของภาคเป็นที่ราบลุ่มสามารถเพาะปลูกได้
และชะอำ เป็นต้น นอกจากนี้ประชากรทางฝั่งตะวันออกบางส่วนยังประกอบอาชีพประมงด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น